„Kordian” Juliusza Słowackiego to dramat romantyczny wydany w Paryżu w 1834 r., ukazujący losy młodego bohatera, który po rozczarowaniach miłosnych i duchowych wyrusza w podróż po Europie, by odnaleźć sens życia. Na tle dramatycznych wydarzeń pierwszej połowy XIX wieku, głównie upadku powstania listopadowego, Kordian zmaga się z pytaniem o własną tożsamość i rolę jednostki w walce o wolność narodu. Staje przed misją, która przekracza jego siły – próbą zamachu na cara.

W przekładzie Syniawy dramat pozwala na ożywienie odbioru kultury dawnej. Nabiera on świeżości i nowej ekspresji, jakby romantyczny buntownik przemawiał dziś głosem Śląska, także jego językiem czy obrazowością. Próba opowiedzenia „Kordiana” na nowo – we współczesnej, wybijającej się na niepodległość i wzbudzającej rozmaite emocje śląszczyźnie – jest zaproszeniem do rewizji paradygmatu romantycznego, postawienia pytania o jego wspólnototwórczą rolę we współczesności.

Tomik poetycki „Stōnd. Wiersze ślōnske” Krzysztofa Kokota to literacka podróż w głąb śląskiej tożsamości, zapisanej w codzienności, tradycji, a przede wszystkim języku. Autor prowadzi czytelnika przez tradycje (Barbórka, rodzinne świętowania z kołoczem czy bożonarodzeniowe Dzieciontko), splatając osobiste wspomnienia z pamięcią zbiorową. Wiersze utrwalają miejsca i chwile – od Nikiszowca po śląskie familoki – tworząc wielowymiarowy portret regionu, w którym sacrum religijne przenika się z rytuałem dnia powszedniego.

„Stōnd” jest poezją osadzoną w języku śląskim, co nadaje jej niezwykłej autentyczności i muzyczności. Kokot nie tylko dokumentuje język i zwyczaje, lecz także przekształca je w uniwersalne symbole przemijania, bliskości i wspólnoty. To poezja intymna i wspólnotowa zarazem – liryczna, a przy tym zakorzeniona w rzeczywistości, która znika na oczach kolejnych pokoleń. Tomik stawia pytania o znaczenie pamięci i korzeni w świecie, który coraz szybciej traci lokalne odrębności. Uczy, że „stąd” – czyli bycie zakorzenionym – nie ogranicza, ale wzbogaca i otwiera na głębsze rozumienie własnej tożsamości. „Stōnd” ma wartość nie tylko literacką, ale też kulturową: pielęgnuje śląską mowę, tradycję i duchowość, jednocześnie zapraszając do refleksji nad tym, co wspólne i ponadczasowe.

„Hajmat” to powieść, w której autor próbuje dotknąć śląskiej duszy, zmierzyć się z trudnymi dla zrozumienia przez Polaków zawiłościami życiorysów i tożsamości Ślązaków. Napisana częściowo po polsku, a częściowo po śląsku stanowi zarazem doskonałe kompendium wiedzy o śląskiej historii i śląskiej odrębności. Jest napisana lekkim, chwilami humorystycznym językiem, z którego słynie ten autor.

DARIUSZ DYRDA (ur. 1964) był pisarzem i dziennikarzem narodowości śląskiej, pisującym jednak głównie po polsku. Przez ponad trzydzieści lat aktywności zawodowej pracował w wielu znaczących tytułach prasowych, był redaktorem naczelnym kilku tygodników, jednak od roku 2011 koncentrował się przede wszystkim na wydawaniu własnego miesięcznika „Ślůnski Cajtung”.

Dwanaście opowieści o powrotach: do miejsc, do ludzi, do siebie. Narrator- alter ego autora- wraca na Śląsk z emigracji, by zmierzyć się z demonami dzieciństwa i wspomnieniami, których nie da się wymazać. Trafia w sam środek historii, w której noworodek zostaje podmieniony przez legendarnego "podciepa". Niepokojąco znajome historie o tym, jak łatwo poczuć się obcym - w domu, w rodzinie, w sobie. Język intymny, raz czuły, raz ironiczny, prowadzi przez świat, gdzie podciep - śląski odmieniec - staję się metaforą wykluczenia, inności i rozpaczliwego pragnienia bycia rozpoznanym. Dla tych, którzy nie potrafią zapomnieć opuszczonych przez siebie dawno temu miejsc - i dla tych, którzy czują, że ktoś ich kiedyś podmienił.

Przejmujące losy mieszkańców katowickiej Ligoty na tle wydarzeń historycznych

Gdy byłem przewodnikiem spacerów historycznych, odbywających się na terenie kolonii, opowiadałem uczestnikom o jej historii, pokazywałem najbardziej charakterystyczne modernistyczne wille oraz miejsca, gdzie mieszkały znane osoby jak: bracia Karol i Antoni Szafrankowie, Olgierd i Jerzy Łukaszewiczowie, Bolesław Szabelski czy Krystyna i Andrzej Bochenkowie. Narrację wzbogacałem różnymi faktami i ciekawostkami z życia mieszkańców osiedla. Książka Ludzie z kolonii urzędniczej ukazuje dole i niedole niektórych rodzin, osiadłych na terenie kolonii w latach 30. W pracy poruszone zostały różne wątki, mówiące między innymi o motywacji nabywców działek do osiedlenia się na Śląsku, o wojennych doświadczeniach, o stosunku władz komunistycznych do przedwojennej inteligencji, o deprecjonowaniu Ślązaków w powojennej Polsce czy też o wieloletnim spłacaniu kredytów, zaciągniętych na zakup działek i budowę domów. Głównym źródłem wiedzy były wspomnienia potomków, z których część mieszka na osiedlu do dnia dzisiejszego. Do książki włączyłem również informacje o rodzinach, które wprowadziły się na kolonię po wojnie. I w tym przypadku podstawą opisu była pamięć członków tych rodów. Ich opowieści wzbogaciły narrację całości i pozwalają z szerszej i głębszej perspektywy spojrzeć na historię osiedla modernistycznego i życie codzienne.

Książka do pobrania jako E-Book w formacie .epub i .mobi (wybierz Odbiór osobisty, żeby nie płacić za wysyłkę!)

Po rewelacyjnym przijynciu kryminalnej kōmedyje po ślōnsku "Utropy Micyny" Adrian Katroshi prziłazi nazŏd z drugōm tajlōm!

Adrian Katroshi "Fytlowsko apokalipsa. Utropy Micyny 2". 4 tajle kryminalnych ôpowiŏstek napisanych ze swadōm i szpasym.

Fragmynta:

"Posadziyłach pacjynta na zesel, pod szłapa podłożyłach mu ryczka i sebułach strzewik. Dopiyro kej mu symłach fuzekla, uwidzieli my, że wele kostki wyskoczyła buła i robiōł sie coroz to srogszy siniok. Zaczłach szmarować te miyjsce cinkowōm maściōm i chocioż Ludwikowi skirz bōlu durś krziwiyła sie gymba, to wiedziałach, że hned poczuje sie lepij. Kej ô tym godōm, to tyż chciała bych, cobyście mieli z tyj ôzprowki jakoś nauka i spamiyntali, jake sōm trzi nojwiynksze wynolozki farmakologicznyj industryje. Piyrszy to cinkowo maść, kero je dobro po prowdzie na wszyjsko, co je na zewnōntrz: boloki, buły, sinioki i skōra na cołkim ciele, kaj yno dostaniecie i poradzicie jōm poszmarować. Niy śmiycie jij yno dować do ôka, bo na szlag ôślepniecie, ani do gymby, bo je gorzko. Drugi wynolozek to Amol i ôn je na wszyjsko driny. Jak wos boli gowa abo strzewa, mocie kopszelōnt abo durfal, to szluknijcie sie Amolu i hned wōm sie poprawi. Trzeci wynolozek używocie, jak wos mynczy ryma, fiber, dyrgōwki abo inkszo poważno niymoc, i ôn sie mianuje Gripex. To je richtig stary, ale tyż do porzōndku wybadany medykamynt, kery jo już dowała mojim dzieciōm za bajtla i ôn mie żodyn roz niy ôszydziōł. A jak kejś aptykorz bydzie wōm chcioł wciś inkszy lyk, to mu powiydzcie, coby wōm skoczōł na pukel. I niy dejcie se pedzieć!"

Horn i synowie. Powieść z miasta sukienników Bielska-Białej to wyjątkowa lektura, która przenosi czytelników w czasy XIX wieku, do Bielska i Białej – miast o bogatej historii i wielokulturowym charakterze. Po raz pierwszy opublikowana w 1974 roku, książka autorstwa Carla Hoinkesa dostarcza niezwykłych wrażeń dzięki wplatającym fikcję w realia miejsca i epoki.

W 742-stronicowej powieści historia rodziny Hornów ukazuje nie tylko życie fabrykanckie, ale także proces industrializacji, który zmienia oblicze regionu. To pozycja oferująca głębsze zrozumienie bielskiej tożsamości. Znana i ceniona w Niemczech, teraz ma szansę zyskać popularność także na Śląsku.

Kolejna odsłona nowego odłamu literackiego – roMENtasy. Męskiej i zdecydowanej odpowiedzi na „romantasy”.

Czy w stechnologizowanym świecie jest jeszcze miejsce na uczucie zwane miłością? I czymże jest ów dziwny stan ducha, zniewalający zmysły oraz zagłuszający zdrowy rozsądek? W zbiorze pt. Śmierć Tristana zebrano dziesięć opowiadań, pisanych na przełomie XX. i XXI. wieku, ukazujących człowieczeństwo w całym spectrum niecodziennych sytuacji.

Autor wybiegając w mniej lub bardziej niedaleką przyszłość, reflektuje się nad ludzkością i możliwym wpływem rozwoju technologii na wszystko, co niby wiemy o doświadczaniu tzw. miłości. Często były to wizje ponure i niezbyt optymistyczne, ale i - jak się okazało w kilku wypadkach - niemal prorocze.

Oto dziesięć tekstów. Pisanych na przestrzeni 40 lat pracy twórczej wrocławskiego literata, dramaturga krytyka i redaktora – Jacka Inglota. Jakże różnych od siebie. I jednocześnie spiętych wspólnym, wyrażonym w podtytule zbioru - mianownikiem.

Kolejna odsłona męskiego punktu widzenia na "te sprawy" pod tagiem #roMENtasy!

"Księgi" Adama Boberskiego to literacki kalejdoskop, który wciąga czytelnika w wir postmodernistycznej prozy. To dzieło, które wymyka się prostym klasyfikacjom, łącząc w sobie elementy fantastyki, filozofii i popkultury w fascynującą całość.

Autor tworzy gęstą sieć odniesień literackich i kulturowych, prowadząc nas przez labirynt opowieści, cytatów i aluzji. Od wrażliwego rzeźnika, którego historia przywodzi na myśl bohaterów Dostojewskiego, po magiczną wieś Powitną, przypominającą Macondo Márqueza - każda strona tej książki jest pełna niespodzianek i intelektualnych wyzwań.

Boberski mistrzowsko żongluje konwencjami, tworząc "galopujący postmodernistyczny kolaż nawiązań i odwiązań". Jego proza zmusza czytelnika do wysiłku, do przypominania sobie dawno czytanych lektur i oglądanych filmów, ale nagrodą jest niezwykłe doświadczenie czytelnicze.

"Księgi" to nie tylko popis erudycji - to również głęboka refleksja nad kondycją człowieka, religią i kulturą.

 To literatura, która nie boi się zadawać trudnych pytań i kwestionować utarte schematy myślowe.

Styl Boberskiego, określany mianem "boberszczyzny", jest wyrazisty i niezapomniany. Jego "zwariowany ton osobistej gawędy" łączy to, co polskie i arcypolskie, z tym, co ludzkie i arcyludzkie, tworząc unikalne literackie doświadczenie. "Księgi" to lektura wymagająca, ale niezwykle satysfakcjonująca.

To książka dla tych, którzy cenią literaturę ambitną, pełną odniesień i ukrytych znaczeń. Jak napisał Bruno S., "Mocarne. Boberski ustanowił nowe regiony herezji. Krzepią serca zmarłych."

Jeśli jesteś gotów na "apokryficzny zawrót głowy wzbudzony w centryfudze tekstów i kontekstów", jak określił to Stanisław L., "Księgi" Adama Boberskiego są lekturą obowiązkową. To dzieło, które zostanie z tobą na długo po przewróceniu ostatniej strony, zmuszając do refleksji i ponownego przemyślenia tego, co wydawało się oczywiste.

Dwujęzyczne życiorysy wybitnych 23 kobiet ze Śląska, przygotowane pod redakcją prof. Joanny Rostropowicz i Manfreda Kutymy.

Język: polski i niemiecki

Strony: 412

Oprawa: broszurowa

Drugi tom książki Małgorzaty Płoszaj o historii rybnickich Żydów.

Książka Małgorzaty Płoszaj - prowadzącej stronę "Z szuflady Małgosi" - przybliżająca historię rybnickich Żydów.

Tom I

Niemieckojęzyczna publikacja dra Herberta Matuschka na temat języka śląskiego (górnośląskiego).

VIII tom dwujęzycznej, polsko-niemieckiej serii „Ślązacy od czasów najdawniejszych do współczesności” pod redakcją prof. Joanny Rostropowicz.

Tak samo jak poprzednie tomy, również ten obejmuje stosunkowo obszerne biogramy ok. 80 wybitnych Ślązaków, którzy osiągnęli znaczące sukcesy w wielu różnych dziedzinach.

KarboLand to zbiór dziewięciu opowiadań, w których zawarte są losy mieszkańców związanych z Wałbrzychem - miastem, które po wyznaczeniu nowych granic stało się ziemią obiecaną dla kilkunastu narodowości ocalałych po drugiej wojnie światowej. Ich potomkowie szukają odpowiedzi na pytanie: kim są? Znajdują ją często w cudzych przedmiotach, pod ziemią, w bliższym i dalszym otoczeniu, także za granicą. W swojej codzienności mierzą się z piętnem braku przynależności do regionu, w który głęboko wrośli. Czy istnieją miejsca, w których Homo waldenbergensis odnajdą samych siebie?

Agnieszka Łącka - pochodząca z Wałbrzycha agronomka, obecnie mieszkanka Wrocławia, gdzie jest pracownikiem Katedry Genetyki, Hodowli Roślin i Nasiennictwa na Uniwersytecie Przyrodniczym. Zdobywczyni pierwszego miejsca w V Międzynarodowym Konkursie Literackim im. Siegfrieda Lenza. Ma dwóch synów.

Sicco (Powieść o świętokradztwie i męczeństwie)

Rok 997: Z rąk Prusów ginie czeski biskup Wojciech. Jego zabójcą jest wojownik (lub kapłan) o imieniu Sicco.

Rok 1923: Z katedry w Gnieźnie zostaje skradziony relikwiarz z czaszką świętego Wojciecha.

Rok 2000: Młody mężczyzna przyjeżdża zamieszkać w pustym pensjonacie na Żuławach Wiślanych. Po okolicy krąży legenda o zlinczowaniu podczas II wojny światowej miejscowego zabójcy rozkopującego groby… Co mają ze sobą wspólnego wydarzenia z różnych epok? I czy święty Wojciech to chrześcijański Hamlet?

"Sicco", to oniryczna i intrygująca wyprawa w przestrzeń początków polskiej państwowości oraz tajemniczych i niewyjaśnionych kradzieży relikwii św. Wojciecha, z Katedry Gnieźnieńskiej, w XX wieku. Autor, poszukując wyjaśnień, dokonuje swoistej rekonstrukcji wydarzeń, operując elementami historii alternatywnych, mistyki a nawet horroru.

Martin Vrána dorasta na ostrawskim blokowisku w ponurych czasach realnego socjalizmu, nowa rzeczywistość lat dziewięćdziesiątych okazuje się jednak niewiele radośniejsza... Kto nam kazał tu żyć? Tu, wśród krzaków, których ogołocone gałęzie przyodziały się teraz w strzępy plastikowych worków. Tu, gdzie płaty żelaza kruszą się od rdzy, gdzie żelazo jest zmęczone, barierka wygięta, szyny puste, domy zamknięte, okna mętne i brudne od nieprzyjaznych spojrzeń i ciągłego gapienia się na niskie niebo, z którego sączy się paskudna marcowa mżawka.

Martina i innych bohaterów książki Którędy szedł anioł spotykamy w przełomowych dla nich momentach, kiedy wszystko, na czym opierali swoje dotychczasowe życie, nagle zostaje podane w wątpliwość. Bohaterowie powieści, zwyczajni ludzie, nierzadko ciężko doświadczeni przez los, zabierają nas w świat pełen surowego piękna, melancholijnych i ciemnych, jakby wiecznie przyprószonych sadzą obrazów górniczego miasta. Świat przerażający i pusty, a jednak zdaje się mówić Balabán stworzony po to, by się w nim zadomowić. Mimo wszystko.

Którędy szedł anioł to trzecia książka Jana Balabána w Polsce, poprzednie Wakacje/ Możliwe, że odchodzimy (2011, Afera) i Zapytaj taty (2013, Książkowe Klimaty) zyskały uznanie czytelników i krytyki.

To drugi już tom monografii dotyczącej miejsca pochówku opolskich Żydów. Obok siebie spoczywają znani w swoich czasach lekarze, aptekarze, adwokaci, rabini, bogaci kupcy i słynni przedsiębiorcy. Z historii tego miejsca dowiadujemy się, że pierwszy pogrzeb odbył się tutaj w roku powstania cmentarza żydowskiego, czyli w 1822 r. Ostatni zanotowano w maju 1940 r.

Do albumu dołączony plan inwentaryzacyjny cmentarza sporządzony w 2020 roku.