Promocje

Klasyczny rōman ôd J.R.R. Tolkiena przełożōny na ślōnski jynzyk. „Hobit” bōł wydany po piyrszy rŏz we 1937 roku i zarŏz bōł pozytywnie przijynty tak ôd krytykōw, jak tyż ôd czytŏczōw. Je to piyrszŏ ze gyszicht, co sie dziejōm we świecie Strzōdziymiŏ, i prawi historyjõ ôd Bilbo Bojtelŏka, tytułowego hobita, co mŏ rŏd swōj dōm i pokōj, a wybiyrŏ sie na przigodã, żeby zdobyć tajlã skarbu wachowanego ôd dracha Smauga.

Dziynki „Hobitowi”, a społym ś nim dziynki trylogiji „Pōn Piestrzyni” świat zaciekawiyła fantastyka, tōż skirz tego autora dzisiej sie widzi za ôjca wysokij fantastyki, a ôbie gyszichty to je ôbowiōnzkowŏ pozycyjŏ na pōłce ôd kożdego fana tego gatōnku.

Hobit małowiela niy wyskoczōł ze skōry, jak syczynie doszło do jego uszōw, i narŏz ôboczōł blade ôczy wytrzyszczać sie na niego.

– Ftoś ty je? – pedzioł a wyciōng sztylet przed siebie.

– Co ôn je, mōj sacss? – szepnōł Golum (co dycki prawiōł do siebie, bo nigdy niy mioł żŏdnego, co by dō niego mōg mōwić). To bez to sam prziszoł, bo naprŏwdã w tyj chwili niy mioł głodu, bŏł ino ciekŏw. We inkszym przipŏdku nojprzōd by chycioł, a dopiyro potym szeptoł.

– Jŏch je pōn Bilbo Bojtelŏk. Straciōł żech cwergi i czarownika i niy wiym, kaj żech je. I niy chcã tego wiedzieć, jak ino stōnd pōdã.

– Co ôn mŏ we rōnckach? – spytoł Golum, kej patrzoł na miecz, co mu sie blank niy podoboł.

– Miecz, ôrynż ze Gōndolinu!

– Sssss – prawiōł Golum i zrobiōł sie moc uprzyjmy. – Mozno siednie sam i poôzprawiŏ kōnsecek, mōj sacss. Rŏd mŏ zŏgŏdki, pra?

Ksiōnżka z ôryginalnymi ôbrŏzkami z brytyjskego wydaniŏ, ilustracyjŏ na ôkładzina naszykowoł Grzegorz Chudy.

Strōny: 336

Uwaga! Wysyłka książki od 14 lipca 2025! Do tego czasu można ją zamówić z 30% rabatem przedsprzedażowym!

Drugi tom serii postapo "OPAD" Františka Kotlety

Wojna się skończyła. Po dawnej planecie pozostały tylko wspomnienia i zgliszcza po uderzeniach setek nuklearnych głowic. Stary świat zniknął, a nowy jest całkiem inny – dziki, bezwzględny, radioaktywny... Resztki ludzi próbują przetrwać w jego ruinach i zbudować coś na kształt cywilizacji. Są jednak i tacy, którzy nie chcą cywilizacji. W rzeczywistości nie chcą też dziczy. Pragną tylko jednego – dokończyć robotę, którą światowe mocarstwa rozpoczęły swoją wojną. A przeciwko nim stoją ci, którzy wierzą w nowy początek. Ale czy ten świat jest w ogóle wart ocalenia?

Strony: 320

Tłumaczenie: Ilona Gwóźdź-Szewczenko

Pakiet 3 najważniejszych książek potrzebnych do nauki poprawnej pisowni śląskiej w standardzie ślabikorzowym do kupienia w cenie 2 książek!

"Gōrnoślōnski ślabikŏrz" - śląski elementarz, który wprowadził standard ślabikorzowy, używany dzisiaj jako najpopularniejszy do zapisu śląskiego.

"Zasady pisowni języka śląskiego" dra hab. Henryka Jaroszewicza

"Jak pisać po ślōnsku?" - zestaw ćwiczeń do nauki śląskiego zapisu przygotowany przez Rafała Szymę.

Dejcie pozōr / Uwaga! Wysyłka od 1 lipca 2025. Do tego czasu książka do kupienia z 40% rabatem przedsprzedażowym!

Dwujynzycznŏ ksiōnżka od Petra Bienia "Ślōnsky puzzle – mojy gōrnoślōnsky spōmniynia i rozwŏżania / Schlesisches Puzzle – meine oberschlesischen Erinnerungen und Gedanken".

We tyj ksiōnżce prōbujã ôpisać hajmat tak, jak żych go za bajtla przeżōł. Spōminōm fajny dzieciyncy lata bez starości. Spoziyrōm na mojy familijny miasto. Robiã rajzã we przeszłość i analizujã tyn świat, we kerym żych sie urodziōł i bildowoł; mojã familijõ i jeji historyjõ. Kim byli, jak żyli, skōnd prziszli, co miyłowali i ôpatrowali – i jaki to miało wpływ na jejich myntalność i idyntyfikacyjõ.

We dynamicznym świecie wszyjsko sie zmiyniŏ – tyż my, Ślōnzŏki, porozciepowany po cołkim świecie. Co z tego pierwotnego, «ślōnskigo», we nŏs ôstanie, zdecydujymy sami. Bōło by moc szkoda, kej by ta kultura, tradycyjŏ i gŏdka sie straciōły. Ślōnzŏki muszōm ale to sami zrozumieć i spokŏpić tã potrzebã swojy chrōnić i ôpatrować.

Patrzã na prziszłość i myślã, co muszymy zrobić, coby ta bogatŏ ślōnskŏ kultura mōgła przeżyć i sie rozwijać. We dzisiejszym świecie niy idzie ale problymōw Ślōnska ôd problymōw i perspektyw, kery mōmy na cołkim świecie, ôddzielnie widzieć.

I to wszyjsko ze perspektywy faktu, iże keregoś dnia tyn świat muszymy ôpuścić – tak jak musiała go ôpuścić bliskŏ mojimu sercu ciotka Tanty Gerda. To jij dedykujã tã ksiōnżkã, za jeji przōnie, dobroć i werty, kery żych ôd nij dostoł