Nowości

Nienormalne Miasto, przywołuje dekadę lat 80., kiedy Gliwice za sprawą klubu Gwarek i wyrosłej wokół niego sceny muzycznej było bardzo znaczącym punktem na mapie polskiej alternatywy. Jak mówi Krzysztof Kornak, menadżer i promotor koncertów, „wszystkie ważne zespoły ze Śląska pochodziły wtedy z Gliwic”. Śmierć Kliniczna, R.A.P., Processs, Brzytwa Ojca – to nazwy znane każdemu miłośnikowi muzycznego undergroundu w Polsce – i nie tylko w Polsce.

Książka opisuje ten niezwykły kulturowy ferment słowami jego kreatorów i uczestników – większą jej część zajmują opowieści osób zaangażowanych w Gliwicką Alternatywną Scenę, z odautorskim komentarzem ograniczonym do minimum. Działalność GAS wspominają nie tylko najbardziej znani twórcy, których nazwiska są zazwyczaj przywoływane w kontekście gliwickiej alternatywy, tacy jak Dariusz Dusza czy Jerzy Mercik, ale też cała rzesza muzyków, menadżerów i uczestników tamtych wydarzeń. Pojawiają się także zespoły i nazwiska nieznane szerzej poza Gliwicami, a istotne dla kompletnego obrazu tego, czym była i jaki wpływ na kulturę miała Gliwicka Alternatywna Scena.

Woda - jak twierdzi wielu, jest początkiem życia. Z niej żeśmy wyszli. Pierwsze ludzkie osady na Śląsku także powstały nad wodą. Matka, królowa śląskich wód - Odra, odegrała w historii naszej krainy rolę niezwykle doniosłą. W trzeciej części "Śląska magicznego" autor dowodzi, że także pod względem zasobów wodnych, Śląsk jest krainą fantastycznie bogatą i różnorodną. Bo obok głównej wodnej arterii - Odry i sieci jej dopływów, mamy tu pojezierza (i to niejedno!), kompleksy stawów, tysiące zbiorników wodnych, zalewów i starorzeczy. Do tego płynnego bogactwa autor "dokłada" jeszcze opisy najpiękniejszych fontann, cudownych i uzdrowicielskich źródeł, historie kamieniołomów, zamienionych w oczka wodne z wodą o tęczowych barwach. A oprócz tego (jak zwykle) historie - przeważnie magiczne, z życia miast i wiosek leżących nad wodą.

Górny Śląsk to nie tylko wypieszczony pod pocztówki Nikiszowiec, górnik z obrazu Erwina Sówki, kopalnia czy Angelus Lecha Majewskiego. Były i wciąż są tu miejsca, które przypominają nowojorski Bronx. I jak Bronx pochłaniają.

To zapomniane dzielnice miast, które do dziś uchodzą za szemrane, brudne i „czarne". Mówi się o nich „dzielnice cudów", bo jak się tam wejdzie, to można zniknąć. Istny kocioł. Na jednej ulicy, obok siebie, Ślązacy, Polacy, folksdojcze, komuniści, „werbusy", Romowie, Świadkowie Jehowy, weterani Wehrmachtu i LWP.

Bery z dzielni to książka poetycka, która w strzępach opisuje ten specyficzny ekosystem, robiąc to jednak w sposób uniwersalny. Prawda miesza się tu ze zmyśleniem, bery i bojki łączą to co faktyczne z fantazją, ale też z brutalnością. W wierszach Tomasza Pietrzaka wydarza się śląski realizm magiczny, zlewający myśli z mitami, odsłaniający w szczelinach wyjątkowość tego miejsca i czasu.

W tej książce rozmawiamy o Górnym Śląsku roku 1945. Nie spoglądamy na niego ani z Jałty, ani z Poczdamu, ani z Moskwy, ani z Waszyngtonu. Spoglądamy z lokalnej, oddolnej perspektywy. Ale wiemy, że ten skrawek świata nie tak znowu duży, nieprzekraczający 15 tys. km kw., zamieszkany wtedy przez 2,5 mln ludzi, porwany został w owym przełomowym roku przez potężny geopolityczny cyklon. W roku 1945 nic już nie było takie samo jak przed wybuchem wojny. Te kilka miesięcy, od końca stycznia, okazało się punktem zwrotnym dla dalszej historii tej krainy (ze Wstępu).
Środkiem na depolityzację dyskusji wokół roku 1945, antidotum na polityczną instrumentalizację, są badania historyczne i ich staranne popularyzowanie, w ich całej kompleksowości, w całej złożoności obrazu, które te badania przynoszą (fragment Zakończenia).

Książka do pobrania jako E-Book w formacie .epub i .mobi (wybierz Odbiór osobisty, żeby nie płacić za wysyłkę!)

Drugi tom serii postapo "OPAD" Františka Kotlety

Wojna się skończyła. Po dawnej planecie pozostały tylko wspomnienia i zgliszcza po uderzeniach setek nuklearnych głowic. Stary świat zniknął, a nowy jest całkiem inny – dziki, bezwzględny, radioaktywny... Resztki ludzi próbują przetrwać w jego ruinach i zbudować coś na kształt cywilizacji. Są jednak i tacy, którzy nie chcą cywilizacji. W rzeczywistości nie chcą też dziczy. Pragną tylko jednego – dokończyć robotę, którą światowe mocarstwa rozpoczęły swoją wojną. A przeciwko nim stoją ci, którzy wierzą w nowy początek. Ale czy ten świat jest w ogóle wart ocalenia?

Strony: 320

Tłumaczenie: Ilona Gwóźdź-Szewczenko

Drugi tom serii postapo "OPAD" Františka Kotlety

Wojna się skończyła. Po dawnej planecie pozostały tylko wspomnienia i zgliszcza po uderzeniach setek nuklearnych głowic. Stary świat zniknął, a nowy jest całkiem inny – dziki, bezwzględny, radioaktywny... Resztki ludzi próbują przetrwać w jego ruinach i zbudować coś na kształt cywilizacji. Są jednak i tacy, którzy nie chcą cywilizacji. W rzeczywistości nie chcą też dziczy. Pragną tylko jednego – dokończyć robotę, którą światowe mocarstwa rozpoczęły swoją wojną. A przeciwko nim stoją ci, którzy wierzą w nowy początek. Ale czy ten świat jest w ogóle wart ocalenia?

Strony: 320

Tłumaczenie: Ilona Gwóźdź-Szewczenko

Pierwszy numer kwartalnika literacko-krytyczno-popkulturowego "Nasza Fantastyka".

Format B5, 304 strony, papier creme 2.0 70 g, okładka kartonowa, półmat.

Dwujynzycznŏ ksiōnżka od Petra Bienia "Ślōnsky puzzle – mojy gōrnoślōnsky spōmniynia i rozwŏżania / Schlesisches Puzzle – meine oberschlesischen Erinnerungen und Gedanken".

We tyj ksiōnżce prōbujã ôpisać hajmat tak, jak żych go za bajtla przeżōł. Spōminōm fajny dzieciyncy lata bez starości. Spoziyrōm na mojy familijny miasto. Robiã rajzã we przeszłość i analizujã tyn świat, we kerym żych sie urodziōł i bildowoł; mojã familijõ i jeji historyjõ. Kim byli, jak żyli, skōnd prziszli, co miyłowali i ôpatrowali – i jaki to miało wpływ na jejich myntalność i idyntyfikacyjõ.

We dynamicznym świecie wszyjsko sie zmiyniŏ – tyż my, Ślōnzŏki, porozciepowany po cołkim świecie. Co z tego pierwotnego, «ślōnskigo», we nŏs ôstanie, zdecydujymy sami. Bōło by moc szkoda, kej by ta kultura, tradycyjŏ i gŏdka sie straciōły. Ślōnzŏki muszōm ale to sami zrozumieć i spokŏpić tã potrzebã swojy chrōnić i ôpatrować.

Patrzã na prziszłość i myślã, co muszymy zrobić, coby ta bogatŏ ślōnskŏ kultura mōgła przeżyć i sie rozwijać. We dzisiejszym świecie niy idzie ale problymōw Ślōnska ôd problymōw i perspektyw, kery mōmy na cołkim świecie, ôddzielnie widzieć.

I to wszyjsko ze perspektywy faktu, iże keregoś dnia tyn świat muszymy ôpuścić – tak jak musiała go ôpuścić bliskŏ mojimu sercu ciotka Tanty Gerda. To jij dedykujã tã ksiōnżkã, za jeji przōnie, dobroć i werty, kery żych ôd nij dostoł

Losy Hanki to kwintesencja szalonej historii Górnego Śląska w XX wieku: wojna, plebiscyt, powstania, podział regionu, wojna, PRL, koniec industrii. Ta opowieść rozwija się jak nitka ze szpuli rzuconej czytelnikowi i widzowi, a jednocześnie osadza nas w wiecznym śląskim trwaniu. Siedzimy przykuci przez Hankę do starej ryczki i nie możemy uwierzyć, ile traum musiała znieść… Książka Alojzego Lyski wraca do czytelnika w nowym, teatralno-telewizyjnym, wydaniu.

"Brawurowy debiut literacki. Miasto między Zabrzem a Rybnikiem. Niedaleko stąd do Toszka, niemieckiego Tost, z wielkim domem wariatów. W latach wojny był tam obóz jeniecki dla Anglików. Uwieczniają go co najmniej trzy książki. Jedną z nich napisał sir P.G. Wodehouse. Potem funkcjonowało więzienie NKWD. Trzy tysiące ofiar. Tego się z Kundli nie dowiemy. Minęło ćwierć wieku. Miasto jest wysypiskiem rozbitków. Niepełne rodziny, podwójne tożsamości, poharatane dusze. Śląscy autochtoni, przesiedleńcy z Kresów, Żydzi, Romowie, Niemcy. A nad tym wszystkim instancja narracyjna, która widzi wszystko osobno. Bo scalić się tego nie da. To miejsce, gdzie pękła więź języka i świata, gdzie króluje niekonkluzywność, a w codzienności otwiera się egzystencjalna otchłań. Proza Groniec balansuje na skraju tej przepaści - zwykłej i niezwykłej zarazem - ze sprawnością literackiego ucha i języka, jakiej zazdrości się nie tylko debiutantom". Eliza Kącka

Janusz (lub Jan) Dobry (ok. 1455/1460 27 marca 1532) był ostatnim przedstawicielem linii Piastów opolskich. Inaczej niż jego młodszy brat i współwładca Mikołaj II, którego porywcze cechy charakteru zaprowadziły

w 1497 r. na szafot, książę Janusz jawił się jako człowiek łagodny, spokojny, opanowany i przewidywalny takim też go widzieli nowożytni kronikarze śląscy. Obraz ten potwierdza zachowany materiał dyplomatyczny.

Unikając uwikłania w konflikty zbrojne, Janusz dał się poznać jako dobry gospodarz swego księstwa, dzięki czemu pozytywnie zapisał się w historii. Udało mu się zjednoczyć większość ziem rozdrobnionego politycznie TAK/NIE

w XIV i XV w. Górnego Śląska, na koniec przyłączając w 1521 r. do swego władztwa Racibórz. Ukoronowaniem jego działalności była kodyfikacja miejscowego prawa górniczego w postaci Ordunku Gornego z 1528 r., którego był współautorem, a przede wszystkim spisanie zagadnień ustrojowych księstw opolskiego i raciborskiego w wielkim przywileju ziemskim z 1531 r.

Niniejsza praca jest pierwszą naukową monografią dotyczącą Janusza Dobrego. Autor oparł swe badania na szerokiej bazie źródłowej, co umożliwiło weryfikację wielu obiegowych opinii na temat ostatniego piastowskiego władcy Opola i Raciborza.